Identyfikacja projekcyjna – w teorii relacji z obiektem to jeden z mechanizmów tworzących świat psychiczny dziecka. Identyfikacja projekcyjna polega na projekcji fragmentu self dziecka na obiekt i fantazji na temat kontrolowania go. W relacji interpersonalnej z innym człowiekiem, doświadcza on presji owej projekcji, koncentruje ją i zachowuje się zgodnie z jej treścią. Pragnienia i uczucia będą inaczej przetwarzane przez drugą osobę – reintrojektowane. Identyfikacja projekcyjna, jeżeli skierowana na osobę, która jest w stanie poradzić sobie z nimi w bardziej dojrzały sposób (np. psychoterapeuta) niż nadawca, może doprowadzić do tego, że zintrojektowane uczucia będą w mniejszym stopniu zagrażać integracji ego. Dzieje się to w relacji z pacjentem z zaburzeniami głębszymi niż neurotyczne – wówczas identyfikacja projekcyjna występuje jako zjawisko o charakterze interpersonalnym. Pacjent projektuje napięcia i rozszczepione (nieakceptowane) aspekty Ja na obiekt zewnętrzny – sprawia, że terapeuta przeżywa te emocje i postawy, przed których doświadczaniem on sam się broni.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 115

Strelau, J. (2002). Psychologia. Podręcznik akademicki, tom 3. Gdańsk: Wydawnictwo Psychologiczne. str. 778