Proces projekcji rodzinnej – to zjawisko związane z modelem systemów naturalnych M. Bowena. Proces projekcji rodzinnej dotyczy sytuacji, w której rodzice projektują własne niezróżnicowane Ja i swoje emocje na jedno bądź więcej swoich dzieci. Dziecko będące obiektem projekcji jest odbierane przez nich jako słabe, wrażliwe, nerwowe albo nadzwyczaj zdolne. Zazwyczaj rozwija ono najniższy w rodzinie poziom zróżnicowania Ja, co w dalszym życiu ze znaczącym prawdopodobieństwem może przełożyć się na zaburzenia psychiczne i problemy w funkcjonowaniu. Jeżeli proces projekcji rodzinnej nie objął części dzieci w rodzinie, to te dzieci mają szansę uzyskać wyższy stopień zróżnicowania Ja, niż swoi rodzice. Chociaż celem projekcji rodzinnej jest stabilizacja systemu, z reguły nie prowadzi ona do rozwiązania trudności, jedynie przysparzając dodatkowych problemów dzieciom ją objętą.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 182