Psychoanaliza francuska – szkoła psychoanalizy francuskiej jest historycznie i geograficznie związana z początkiem istnienia nurtu, który tradycyjnie wiąże się z praktykami F. A. Mesmera, prowadzonymi w Paryżu, zwanymi mesmeryzmem. Według koncepcji mesmeryzmu choroby psychiczne były spowodowane nierównowagą przepływu fluidów, którą mógł przywrócić lekarz-magnetyzer. Według wielu Mesmer pioniersko wykorzystał nieświadomość do celów leczniczych. W dalszych praktykach odrzucono koncepcję magnetyzmu na rzecz hipnotyzmu, który stał się obiektem zainteresowania medycyny i dzięki temu zaczął być wykorzystywany w klinikach psychiatrycznych – między innymi przez J. M. Charcota i H. Bernheima. W swojej działalności Charcot i Bernhim badali popularną wówczas teorię histerii kobiecej, czy wpływu sugestii. Powyższe koncepcje miały istotny wpływ na prace Zygmunta Freuda i pomogły w sprecyzowaniu technik takich jak metoda swobodnych skojarzeń czy interpretacji snów oraz doprowadziły do odkrycia przeniesienia. Jedną z ważniejszych postaci jest Pierre Janet, autor konkurencyjnej wobec freudowskiej analizy szkoły „analizy psychologicznej”, podkreślający w swoich pracach związki między nieświadomymi konfliktami psychicznymi a objawami somatycznymi i dewaluujący freudowską koncentrację na kwestiach erotycznych. Do najważniejszych postaci psychoanalizy francuskiej pozostających pod wpływem Freuda, można zaliczyć E. Sokolnicką, M. Bonaparte, S. Morgenstern, R. Loewensteina, czy R. Laforgue’a.

„Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik Akademicki” L. Hrzesiuk i H. Suszek, Eneteia Wydawnictwo Psychologii i Kultury Warszawa 2011, s. 47-53