Psychoanaliza ortodoksyjna – zapoczątkowana przez Zygmunta Freuda (1982/1917, 1997a/1901). Psychoanaliza ortodoksyjna zakłada, że czynnikiem mającym wpływ na przeżywane przez pacjenta emocje, a także na objawy chorobowe i zachowanie, są procesy nieświadome. Trudne przeżycia w dzieciństwie sprawiają, że ego uruchamia mechanizmy obronne, szczególnie wyparcie, czyli usuniecie ze świadomości emocji i popędów pochodzących z id, które nie mogą zostać zaakceptowane. Zatem powstawanie objawów chorobowych u neurotyka jest formą niedoskonałego kompromisu pomiędzy presją wypartych potrzeb z id, a wymaganiami stawianymi przez superego – umożliwiają częściowe zaspokojenie potrzeb, choć mimo to powodują także cierpienie. Psychoanaliza ortodoksyjna jako metoda leczenia stosuje przede wszystkim metodę swobodnych skojarzeń, które odnosząc się do objawów chorobowych umożliwiają w założeniu psychoanalitykowi dotarcie do materiału nieświadomego. Innym ważnym elementem pracy psychoanalityka jest mechanizm przeniesienia na terapeutę pragnień i dziecięcych wzorów reagowania pacjenta, których analiza umożliwia pacjentowi wgląd i uświadomienie sobie wcześniej wypieranych pragnień i fantazji. Te procesy wraz z osłabieniem mechanizmów obronnych przyczyniają się do rozwiązania u pacjenta konfliktu, nauczenia się odróżniania rzeczywistości od fantazji oraz zaspokajania potrzeb w dojrzały sposób.

Literatura:

Strelau, J. (2002). Psychologia. Podręcznik akademicki, tom 3. Gdańsk: Wydawnictwo Psychologiczne. str. 768