Publiczne Ja
Konstrukt biegunowo odmienny od Ja prywatnego, wyodrębniany wskutek zyskiwania
przez dorastającą jednostkę świadomości, że sposób jej autoprezentacji jest zależny od kontekstu
społecznego. Osoba rozpoznaje, jakie cechy uzewnętrznia w zależności od okoliczności
zauważając, że zbiory tych cech mogą być między sobą sprzeczne. Towarzyszące temu
rozpoznaniu, charakterystyczne dla okresu dojrzewania zmienne nastroje, mogą wzbudzić w
jednostce istotne wątpliwości wobec poczucia własnej tożsamości.
Trempała Janusz, Psychologia rozwoju człowieka, podręcznik akademicki, Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 269.