Prywatne Ja
Konstrukt biegunowo odmienny od Ja publicznego, stanowiący istotę poczucia
indywidualności danej jednostki. Według Selmana (1980) dziecko począwszy od 8 roku życia
zaczyna postrzegać poczucie Ja jako centrum samowiedzy, a świat psychiczny jest już rozponawany
jako przestrzeń o charakterze prywatnym.
Trempała Janusz, Psychologia rozwoju człowieka, podręcznik akademicki, Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 251, 269.