Spójność wewnętrzna osobowości w czasie – koncepcja z zakresu teorii osobowości, według której istnieje ciągłość pewnych aspektów osobowości – między innymi – między dzieciństwem, a wiekiem dojrzałym. Opisywana spójność ma pojawiać się głównie w centralnych, a w mniejszym stopniu w peryferycznych charakterystykach osobowości. Koncepcja ta spotyka się z istotną krytyką środowiska, z powodu niedookreślenia kryteriów takich jak poziom oczekiwanej spójności i obszar ujawnienia się potencjalnego, oczekiwanego podobieństwa. Powyższa kwestia często pojawia się w literaturze pod hasłem „kontrowersja: osoba-sytuacja”. Wysoki poziom wewnętrznej spójności osobowości sugerowany jest między innymi przez teorie cechowe i psychoanalityczne. Mimo różnic wywodzących się z orientacji teoretycznej, wszystkie szkoły godzą się na pewien poziom wewnętrznej stałości osobowości w czasie, a w szczególności po przekroczeniu progu dorosłości.

O.P. John, L.A. Pervin „Osobowość. Teoria i badania” Wydanie ósme, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2002, s. 17-18, 580-581.