Teoria aktywności
1. Teoria aktywności  szkoła myślenia, opracowana przede wszystkim przez radzieckich psychologów, która skupia się na aktywności w ogóle – a nie na odrębnych koncepcjach zachowania lub stanów psychicznych – jako podstawowej jednostce analizy. W tym kontekście czynność jest jednostką nieaddytywną, która ukierunkowuje organizm na świecie; jest to zasadniczo system składający się z operacji (rutynowego zachowania wymagającego niewiele myśli, np. pisania), która służy do wykonania działania (zachowanie, które obejmuje planowanie, np. tworzenie bibliografii) w minimalnym znaczącym kontekście, który zapewnia zrozumienie funkcji jednostki w interakcji ze środowiskiem (np. przygotowanie pracy na kurs uniwersytecki w ramach sieci studentów). Teoria kładzie nacisk na hierarchiczną strukturę aktywności, zorientowanie na obiekt, internalizację i eksternalizację, mediację (za pomocą narzędzi, języka i innych artefaktów kulturowych lub instrumentów) oraz ciągły rozwój. Zwany także psychologią aktywności.

2. Teoria aktywności teoria proponująca, że ​​starość jest żywym, twórczym doświadczeniem charakteryzującym się utrzymaniem istniejących ról społecznych, działań i relacji lub zastąpieniem utraconych ról nowymi