Teoria atrybucji

Teoria atrybucji
Teoria atrybucji, to propozycja teoretyczna dotycząca procesów, w których ludzie przypisują motywy swoim i innym zachowaniom, a zwłaszcza to, czy motywy te są wewnętrzne i osobiste (przypisanie dyspozycyjne), czy zewnętrzne i poszlakowe (przypisanie sytuacyjne). Harold H. Kelley zidentyfikował trzy ogólne zasady atrybucji: zasadę współzmienności, stwierdzając, że aby czynnik został uznany za przyczynę zachowania, musi on być obecny, gdy zachowanie występuje i nie występuje, gdy zachowanie nie występuje; zasada dyskontowania, stwierdzająca, że ​​rola konkretnej przyczyny w wytwarzaniu określonego efektu powinna być mniejsza, jeśli obecne są również inne prawdopodobne przyczyny; oraz zasadę rozszerzania, stwierdzającą, że jeśli ktoś wykonuje czynność, gdy znane są ograniczenia, koszty lub ryzyko (np. biegnie maratonu w zimny i deszczowy dzień), jego motyw jej działania musi być silniejszy niż którykolwiek z motywy hamujące. Praca Kelleya i inne znaczące teorie atrybucji (np. Teoria wnioskowania korespondencyjnego) wyłoniły się z naiwnej analizy działania opracowanej w 1958 r. Przez Fritza Heidera.