Teoria przesunięcia pobudzenia emocjonalnego – stworzona przez Dolfa Zillmanna (1979; 1987). Zakłada, że pobudzenie emocjonalne trwa jeszcze jakiś czas po zaprzestaniu oddziaływań ze strony jego źródła (wynika to z bezwładności autonomicznego układu nerwowego). Teoria przesunięcia pobudzenia emocjonalnego mówi, że w tym czasie może nastąpić zmiana treści myśli, decydujących o interpretacji tego pobudzenia. W ten sposób pobudzenia pochodzące z różnych źródeł mogą zsumować się i zostać przypisane jednej przyczynie, zazwyczaj tej, która wystąpi w nowej sytuacji. Przesunięcie pobudzenia występuje wyłącznie w oknie czasowym, zwykle między 3 a 10 minutą po pierwszym pobudzeniu (Indywidualne różnice fizjologiczne mogą znacznie zmienić ten przedział). Teoria przesunięcia pobudzenia emocjonalnego wskazuje, że poniżej okna czasowego przesunięcie nie występuje, ze względu na zdawanie sobie sprawy z pierwotnego źródła pobudzenia, zaś powyżej zanika samo pobudzenie. Zjawisko to może powodować transfer pobudzenia na treści ze sobą niezwiązane, np. ćwiczenia fizyczne czy stres mogą pobudzać agresję, a mobilizacja związana ze strachem pobudzać pociąg erotyczny. Przesunięcie pobudzenia emocjonalnego stoi zatem u podstaw wielu różnych zachowań społecznych, o ile są one motywowane emocjonalnie

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str.  374