Koncepcja stylu przywiązania

Koncepcja stylu przywiązania –  została zaproponowana przez Johna Bowlby’ego w 1969 roku. Koncepcja stylu przywiązania definiuje przywiązanie w dwóch wymiarach: interpersonalnym, czyli systemem motywacyjno-behawioralnym, więź emocjonalną pomiędzy dzieckiem a opiekunem, jak również później pomiędzy partnerami romantycznymi oraz intrapsychicznym, czyli przywiązaniem rozumianym jako wewnętrzny model operacyjny, dotyczący figury przywiązania, self i relacji pomiędzdy nimi. Koncepcja stylu przywiązania wyróżnia bezpieczny styl przywiązania oraz style pozabezpieczne: unikający, lękowo -ambiwalentny i zdezorganizowany. Cechuje je względna stabilność w toku życia. W. Lyddon i A. Sherry podjęli się powiązania pozabezpiecznych stylów przywiązania z zaburzeniami osobowości. Późniejsza weryfikacja wykazała, że związek ten nie jest pełny, gdyż niektóre typy osobowości mogą występować przy więcej niż jednym stylu przywiązania. Koncepcja stylu przywiązania była także podstawą dla Petera Fonagy’ego, który łącząc ja w modelu patologii osobowości z teorią umysłu i badaniami neurobiologicznymi, stworzył podstawy do terapii opartej na mentalizacji.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 291-294