Asymetria atrybucji aktora i obserwatora – to jedna z powszechnych form deformacji w procesu atrybucji. Asymetria atrybucji aktora i obserwatora odnosi się do tego, że mamy tendencje cudze zachowania tłumaczyć cechami danej osoby, a podobne zachowania własne tłumaczyć wpływem czynników zewnętrznych. Wynika to z kilku czynników – ze sposobu ukierunkowania uwagi przy ocenianiu takich sytuacji, z odmienności wiedzy (jesteśmy bardziej świadomi, co może wpływać na nasze zachowanie dużo bardziej niż na zachowanie innych osób) oraz ze zróżnicowania języka – do opisu własnych zachowań używamy częściej czasowników, takich jak „ja krzyczałem”, a do opisu zachowań innych osób często używamy przymiotników, np. „on był agresywny”. Ta ostatnia różnica zaciera się przy opisie partnerów bliskich związków, szczególnie jeśli trwają one długo i są satysfakcjonujące. Asymetria atrybucji aktora i obserwatora zanika pod wpływem motywu autowaloryzacji – jeśli własne zachowanie jest pozytywne będziemy oczywiście skłonni odnajdywać jego przyczynę w swoich cechach, a nie w sytuacji w jakiej się znaleźliśmy.

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str. 106