Dystymia – Przewlekłe obniżenie nastroju, które nie spełnia kryteriów do diagnozy łagodnego epizodu depresyjnego, a którego obraz przypomina nerwicę depresyjną. Chory może doświadczać trwających kilka dni lub tygodni okresów dobrego samopoczucia, przeplatanych z trwającymi kilka miesięcy okresami obniżonego nastroju utrudniającego normalne funkcjonowanie. Proporcja ta wykazuje jednak istotną zmienność osobniczą. Utrwalona depresja pojawia się znacznie częściej u kobiet, rozpoczynając się na tak wczesnym etapie życia, że często pacjent uznaje ją za cechę osobowości. Zaburzenie to ma bardzo zdradliwy charakter, ponieważ względna łagodność objawów może utrudniać pacjentom decyzję o podjęciu leczenia. W przewlekłej depresji obniżeniu nastroju, poczuciu beznadziei i znużeniu towarzyszą niska samoocena, kłopoty z koncentracją i zaburzeniami snu lub łaknienia. Kiedy dystymia dotyka dzieci, kryterium diagnostycznym nie jest obniżony nastrój a drażliwość, a czas trwania wynosi minimalnie rok, w miejsce dwóch lat.

James Morrison: DSM-5 bez tajemnic. Praktyczny przewodnik dla klinicystów, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 158-159.

„ICD-10 Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy Kliniczne i wskazówki diagnostyczne.”s. 115 Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius” Instytut Psychiatrii i Neurologii Kraków-Warszawa