Zaburzenie afektywne dwubiegunowe – Zaburzenie, w którym przynajmniej dwukrotnie pojawiły się epizody maniakalne i/lub hipomaniakalne i depresyjne, ze stanem remisji pomiędzy. Epizody depresyjne trwają zazwyczaj dłużej (6-12 miesięcy) niż maniakalne (kilka tygodni – 4 miesięcy). W miarę postępu choroby, okresy remisji są coraz krótsze, a epizody depresji wydłużają się —w szczególności u osób starszych. W zaburzeniu może wystąpić również tak zwany epizod mieszany, a więc taki, w którym nastrojowi depresyjnemu towarzyszy nadmierna aktywność. Zmiany z jednego bieguna na drugi mogą przebiegać w ciągu godzin, dni, tygodni lub miesięcy. Zaburzenie dwubiegunowe typu I diagnozuje się wtedy, kiedy pacjent doświadczył jednego epizodu manii i dowolnej liczby epizodów hipomaniakalnych i depresyjnych. Należy odróżnić je od sytuacji, kiedy pojedynczy epizod manii wywołany leczeniem przeciwdepresyjnym był krótki. U starszych osób doświadczających pierwszego epizodu maniakalnego mogą wystąpić dodatkowe zaburzenia neurologiczne. Epizod manii często wymusza hospitalizację. Zaburzenie dwubiegunowe typu II diagnozuje się, kiedy nawracające epizody depresji przeplatane są epizodami hipomanii. Zaburzenie to zazwyczaj nie wymaga hospitalizacji, chociaż jego leczenie może być trudniejsze ze względu na znacznie częstsze zmiany biegunów. Zaburzenie to jest znacznie częstsze u osób młodych i u kobiet, zwłaszcza w okresie okołoporodowym. Charakterystyczne jest współwystępowanie innych zaburzeń, jak stanów lękowych, zaburzeń odżywiania, uzależnienia i nadużywania substancji i tak dalej.

James Morrison: DSM-5 bez tajemnic. Praktyczny przewodnik dla klinicystów, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s.147 – 149, s. 153-

„ICD-10 Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy Kliniczne i wskazówki diagnostyczne.”s. 105-107 Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius” Instytut Psychiatrii i Neurologii Kraków-Warszawa