Efekt próżniactwa społecznego – EPS, znany także jako efekt Ringelmanna. Polega na tym, że im więcej osób równocześnie wykonuje jakąś pracę, tym gorszy ostateczny rezultat w porównaniu z sumą wyników poszczególnych osób. Efekt próżniactwa społecznego jest wyjaśniany modelem kolektywnego wysiłku (Karau i Kipling, 1993). Według autorów motywacja jednostek do pracy zespołowej zależy od trzech czynników: poczucia wpływu własnego wysiłku na całościowy wzrost wykonania, tego że ów wzrost przełoży sie na większe zyski oraz przekładania się całościowego zysku na zysk indywidualny. Efekt próżniactwa społecznego, traktowany jako forma „choroby społecznej”, doczekał się określenia wielu czynników mających wpływ na jego nasilenie. Są to m.in. wielkość grupy (EPS rośnie wraz ze wzrostem grupy), płeć (bardziej charakterystyczny dla grup męskich), kultura (słabnie w kulturach kolektywistycznych) i złożoność zadania (zanika przy zadaniach złożonych).  Efekt próżniactwa społecznego jest wskazywany jako jedna z przyczyn niskiej skuteczności techniki burzy mózgów – grupa ma skłonność do generowanie mniejszej liczby pomysłów niż jednostki.

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str. 392-396