Introwertywny typ osobowości – koncepcja w jungowskiej typologii osobowości, opisująca postawę zorientowaną introwertywnie, czyli taką, w której jednostka kieruje energię psychiczną do wewnątrz, pobudzając w większym stopniu proces myślenia, niż działania lub afektu. Introwertyków charakteryzuje ostrożność, refleksyjność, skłonność do utrzymywania dystansu w relacji. W życiu codziennym wybierają otoczenie sprzyjające regularności, dyscyplinie, mniejszej ilości bodźców. Ich relacje interpersonalne są rzadkie, ale wyjątkowo głębokie i trwałe; mimo to, nawet w bliskich związkach mają skłonność do utrzymywania tajemnic. Sytuacje społeczne często są dla nich źródłem dystresu, szczególnie takie, które wymagają od nich dzielenia się własnymi przeżyciami. W okolicznościach terapeutycznych wybierają sytuacje indywidualne. Jeśli jednak zaakceptują udział w grupie, przyjmują w niej wyrazistą rolę, której stałość i odrębność gwarantują autonomię i częściową niezależność od grupy. Ponieważ typ introwertyczny lubi eksplorować zagadnienia „aż dno dna”, mogą pojawić się u niego skłonności do obsesji czy natręctw; w patologicznej wersji introwersja ujawnia się w nerwicach i schizofrenii.

„Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik Akademicki” L. Hrzesiuk i H. Suszek, Eneteia Wydawnictwo Psychologii i Kultury Warszawa 2011, s. 106 – 107