Koncepcja wiązania i delegowania – została zaproponowana przez Helma Stierlina. Koncepcja wiązania i delegowania reprezentuje nurt transgeneracyjny w terapii systemowej. Jest bliska koncepcji lojalności i obligacji i wprowadza do opisu relacji rodzinnych, takie pojęcia jak: delegowanie, idywiduacja relacyjna, transakcyjne procesy wiązania i odrzucenia czy status wzajemności. Twórca koncepcji stworzył podział rodziny na dośrodkowe i odśrodkowe, ze względu na dominację mechanizmów wiązania lub odrzucenia. Mechanizmy wiązania lub odrzucenia mogą występować na każdej z trzech płaszczyzn – id, ego albo superego – przyczyniając się w ten sposób do powstawania zróżnicowanych objawów. Koncepcja wiązania i delegowania opisuje również mogące występować na tych trzech płaszczyznach delegacje – nadawanie przez rodziców dziecku misji do spełnienia. W momencie gdy zadania stawiane przed osobą delegowaną są dla niej zbyt trudne lub całkiem niewykonalne powoduje to narastanie stanu konfliktu. Ma to miejsce również, gdy delegacje wzajemnie się wykluczają (co powoduje konflikt lojalności) lub same w sobie są wewnętrznie sprzeczne.

Koncepcja wiązania i delegowania – indywiduacja relacyjna.

Konfliktowe delegacje i silne mechanizmy wiązania/odrzucenia stają na drodze prawidłowemu rozwojowi tożsamości dziecka, jego umiejętności do stawiania granic, co utrudnia indywiduację relacyjną w rodzinie. Celem terapii jest rozpoznanie związku pomiędzy objawami, a mechanizmami, które uniemożliwiają proces separacji i dalszy rozwój systemu rodzinnego.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 184-185