Psychoterapia humanistyczna – to forma terapii osadzona w nurcie humanistycznym. Psychoterapia humanistyczna powstała w środowisku psychologów nie zgadzających się z redukcjonistycznymi i deterministycznymi założeniami psychoanalizy oraz terapii behawioralnej. Przedstawiciele nurtu humanistycznego w psychoterapii podkreślają znaczenie tendencji do samoaktualizacji, a za przyczynę psychopatologi uznają wytworzenie warunków poczucia własnej wartości. Uwewnętrznione warunki akceptacji powodują rozbieżność między Ja realnym a Ja idealnym, co prowadzi do lęku i wytwarzania mechanizmów obronnych. Psychoterapia humanistyczna za cel terapeutyczny stawia taką zmianę osobowości jednostki, aby mogła ona kierować się w życiu własnym doświadczeniem i dążyć do samorozwoju. Jest to realizowane przez poszerzanie zakresu rozumienia własnych uczuć, potrzeb i odróżniania doświadczeń własnych od narzuconych przez inne osoby. Uświadamianie prowadzi do symbolizacji, która z kolei powoduje rozwój świadomości jednostki. Kluczowa dla prawidłowego przebiegu procesu terapeutycznego jest relacja terapeutyczna – ważna jest postawa terapeuty: autentyczna, pełna empatii, wrażliwości i bezwarunkowej akceptacji dla klienta.

Cierpiałkowska, L., Sęk, H. (2016) Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, str. 631-634