Psychoterapia systemowa – jest to forma terapii, w której akcent przeniesiony jest z liniowego spojrzenia na zdarzenia z życia pacjenta, jego przeszłości (jak ma to miejsce w innych szkołach psychoterapeutycznych), na funkcjonowanie w systemach społecznych, szczególnie w rodzinie. Dwie zasadnicze szkoły podejścia systemowego to szkoła komunikacyjna i strukturalna. Psychoterapia systemowa zakłada, że zachowanie pacjenta można zrozumieć wyłącznie w kontekście systemu, w jakim funkcjonuje. Nie można zatem mówić o zburzeniu jednostki, ale wskazuje się, że zgłaszająca się po pomoc osoba może być elementem zaburzonego systemu rodzinnego – członek rodziny jest niejako przez nią „oddelegowany” do psychoterapii. Psychoterapia systemowa jako terapia rodzin skupia się zatem na wprowadzeniu zmian w systemie rodzinnym, którego sztywna struktura, nie zmieniająca się pod wpływem wymagań zewnętrznych bądź rozwoju osób wchodzących w jej skład, uniemożliwia adaptację systemu i generuje patologię. Terapeuci często pracując z bardziej opornymi na zmiany członkami rodziny stosują techniki pośrednie i paradoksalne.

Literatura:

Strelau, J. (2002). Psychologia. Podręcznik akademicki, tom 3. Gdańsk: Wydawnictwo Psychologiczne. str. 773, 792