Psychoterapia subosobowości – Rodzaj psychoterapii służący do integracji systemów subosobowości. Jego bazowym założeniem jest idea, że osobowość nie jest homogenicznym tworem funkcjonującym całościowo, w związku z czym leczenie jej musi być dopasowane do każdego z jej niezależnych subsystemów. Szkoła psychoterapii subosobowości jest zróżnicowana teoretycznie, a konkretne metody są stosowane samodzielnie, bądź należą do tradycyjnych nurtów terapeutycznych. Najbardziej fundamentalną metodą w tym nurcie jest wywołanie subosobowości, której celem jest sklasyfikowanie i opisanie świadomych i nieświadomych subosobowości pacjenta, oraz dokonanie ich modyfikacji lub przekształcenia relacji między nimi. Niezbędnym elementem procesu jest zapoznanie się przez pacjenta i zaakceptowanie koncepcji polipsychizmu. Okazuje się, że wbrew przypuszczeniom o lękogennym potencjale zapoznania się z taką koncepcją, która nie odpowiada popularnym przekonaniom o zdrowiu czy strukturze osobowości, blisko 95 procent pacjentów wykazuje akceptację i zaciekawienie. Innym istotnym w procesie narzędziem jest uzgodnienie satysfakcjonującego języka, którym pacjent decyduje się określać subosobowości; etykietowanie pozwala nie tylko na lepsze zaznajomenie się z nimi, ale ma także wpływ performatywny. Stosuje się również narzędzie „wskazywania miejsca”, które przez zaaranżowanie proksemiczne sali terapeutycznej ułatwia pacjentowi udział z perspektywy danej subosobowości, między innymi przez przydzielenie jednego miejsca siedzącego jednej z osobowości. Aby umożliwić pacjentowi pozaświadome i pozawerbalne uruchamianie subosobowości bez użycia hipnozy, stosuje się techniki, które pozwalają na jednoczesne doświadczenie wielości subosobowości na płaszczyźnie świadomej, oraz ich świadomą integrację, np. tak zwana technika dezidentyfikacji subosobowości. W przypadku decyzji o zastosowaniu hipnozy, dąży się do zmaksymalizowania jej pozytywnych skutków, przy jednoczesnej minimalizacji potencjalnie negatywnych dla pacjenta konsekwencji. Terapia subosobowości ma charakter dyrektywny i wykorzystuje zarówno techniki opisowe, doświadczeniowe, rozwijające, ujawniające, integrujące, jak i projekcyjne. Do systematycznie opisanych metod terapeutycznych tego nurtu należy między innymi terapia stanów ego.

Grzesiuk, H. Suszek „Psychoterapia. Szkoły i Metody. Podręcznik akademicki.” ENETEIA Wydawnictwo Psychologii i Kultury, Warszawa 2011,  s. 477 – 485