Teoria społecznego uczenia się – stworzona przez Alberta Bandurę i współpracowników (1973; 1977; 1986). Dotyczy mechanizmów powstawania nowych sposobów zachowania, a także ich zmian oraz zanikania. Teoria społecznego uczenia się zakłada, że istnieją dwa takie główne mechanizmy: uczenie się przez konsekwencje własnych działań oraz modelowanie. Pierwszy z nich jest świadomym procesem tworzenia założeń odnośnie tego, jakie działania w danej sytuacji doprowadzą do oczekiwanych skutków. Jest to proces podobny do warunkowania sprawczego, z tą różnicą, że uświadamianie sobie rezultatów własnych działań umożliwia większą plastyczność w zmianie zachowania. Teoria społecznego uczenia się postuluje także istnienie drugiego mechanizmu uczenia się – modelowania. Modelowanie polega na obserwacji zachowań innych ludzi oraz skutków tych zachowań. Skupienie uwagi na modelu, zapamiętanie działania i wypróbowanie go samemu skutkuje skonstruowaniem własnych wzorców zachowań na podstawie naśladowania zachowań innych osób. Ważnym zatem wnioskiem, na jaki naprowadza teoria społecznego uczenia się, jest to, że proces uczenia regulowany jest poznawczo.

Literatura:

„Człowiek wśród ludzi. Zarys psychologii społecznej” B. Wojciszke str.  276